У 17 гадоў я скончыла карэйскую школу і паехала ў Расію на курсы рускай мовы. Але ў Расіі было вельмі цяжка, таму што там сур’ёзная расавая дыскрымінацыя. У мяне засталося нядобрае ўражанне пра Расію, нягледзячы на тое, што мне вельмі падабаецца руская мова. Я валодаю японскай мовай і магу сказаць, што з ёй зусім інакш. Я хадзіла на спецыяльныя курсы 3 месяцы і магу свабодна размаўляць з японцамі, глядзець навіны і слухаць дыскусіі. Але руская мова – гэта ўжо іншы выпадак. Вучыць рускую ў Карэі проста немагчыма. Я даведалася, што ёсць Асацыяцыя карэйскіх студэнтаў, якія вучацца ў беларускіх ВНУ, і што яны стварылі адмысловую групу. Кіраўнік гэтай групы вучыцца ў БДУ на хімічным факультэце, і ён мне сказаў, што, калі я жадаю вучыць рускую мову, Беларусь вельмі падыходзіць. Па-першае, людзі дабрэйшыя, чым украінцы або расіяне, а па-другое, тут вельмі бяспечна. Я прыслухалася да яго парад і паехала ў Беларусь.
Рускую я ўжо вывучаю тры з паловай гады і вучуся на 3 курсе факультэта міжнародных адносін. У мяне заўсёды была цікавасць да палітыкі. Чаму яшчэ я вылучыла гэты факультэт, гэта таму, што на нашым факультэце вельмі падрабязна распавядаюць пра знешнюю палітыку СНД. Такую інфармацыю ў Карэі вельмі цяжка знайсці, яна вельмі рэдкая і каштоўная. Я хацела вывучаць непасрэдна такія рэчы, таму прыехала.
Першы год я вучылася на падрыхтоўчым аддзяленні, дзе ў групах былі толькі замежнікі. Нам выкладалі рускую мову, гісторыю Беларусі і грамадазнаўства. У канцы семестра мы здалі іспыт, і я паступіла на ФМА.
Я займаюся разам з беларусамі, і гэта цяжка. Спачатку, калі я паступіла на 1 курс, многія выявілі да мяне вялікую цікавасць, бо было шмат замежнікаў. Але з Далёкага Усходу больш не было – толькі я адна. Таму спачатку ўсе хацелі пазнаёміцца са мной. Мне было вельмі прыемна. Нягледзячы на моўныя складанасці, у мяне ёсць сябры. Вось мая самая блізкая сяброўка – беларуска, любіць карэйскую культуру, іншая сяброўка – эмігрантка з Арменіі, плюс яшчэ стараста маёй групы, хай яна і не цікавіцца Карэяй, але ставіцца да мяне не як да нейкага іншаземца з Далёкага Усходу, а проста як да аднакурсніцы.
Я вучуся 6 дзён у тыдзень, заняткі з гадзіны да дзевяці, так што асабліва часу няма. Плюс на трэцім курсе стала вельмі цяжка вучыцца. У вольны час я вельмі люблю хадзіць у тэатры. На 1–2 курсах я часта хадзіла ў Вялікі тэатр. Квіткі недарагія, а якасць вельмі высокая. Першапачаткова ў Карэі я не любіла оперу і балет: так сумна і нецікава, плюс квіткі каштавалі вельмі дорага. А ў Беларусі вельмі добрыя музыкі і прыгожыя балерыны. Што мяне ўразіла, так гэта што гледачы былі вельмі спакойныя, уважліва слухалі оперу і глядзелі балет. У Беларусі публіка прымае так спакойна, гэта было вельмі нечакана. Мне падабаецца беларуская кухня, асабліва дранікі. Але ў 2011 годзе я вырашыла не есці ялавічыну, а дранікі звычайна прадаюць з мясам, так што было вельмі шкада.
У жыцці ў Беларусі ёсць і плюсы і мінусы. Мне падабаецца вучыцца на нашым факультэце, паколькі магу практыкаваць рускую. Я спецыялізуюся на кафедры міжнародных адносін, і тут можна мець зносіны не толькі з беларусамі, але і з грамадзянамі іншых краін: Еўропы і былога СССР. Асабліва ў нас вельмі шмат туркменаў і азербайджанцаў. У Карэі я вельмі рэдка бачу такіх людзей, але тут я пазнаёмілася з многімі выхадцамі з СНД, і гэта вельмі прыемна. Навучанне ў Беларусі абыходзіцца мне ў $ 4 000 у год, але ў карэйскай ВНУ вучыцца значна даражэй і стыпендыі там практычна не даюць. Да прыкладу, мая сяброўка заняла 8 месца ў сваёй групе і атрымала стыпендыю $ 500, калі кошт навучання $ 80 000 у год. У Беларусі стыпендыю даюць многім студэнтам: нават студэнтка, якая на іспытах набрала менш балаў, чым я, атрымала стыпендыю. Таму, калі б я вучылася ў карэйскай ВНУ, гэта было б больш цяжка ў фінансавым плане.
У Карэі такая атмасфера, што студэнты не могуць гаварыць свабодна, усё павінна быць толькі так, як чытае прафесар. Як вы разумееце, гэта канфуцыянства, якое строга выконваецца ў нас на Усходзе. Калі ў студэнта ёсць нейкае іншае меркаванне, то выказаць яго прафесару недапушчальна ў нашай культуры. Але ў Беларусі вельмі вольна: калі студэнту не падабаецца нешта ў выказванні прафесара, ён можа сказаць пра гэта, падзяліцца сваім меркаваннем, і ўсе гэта абмяркуюць. Гэта здараецца штодня, так што мне цікава слухаць не толькі прафесара, але і іншых людзей.
Самае прыкрае ў навучанні ў Беларусі – што мяне блытаюць з кітайцамі або японцамі, кожны дзень. Перш было вельмі крыўдна, але зараз проста смешна. Многа хто спачатку не разумеў мяне: калі вы не кітаянка, то хто? Цяжкім быў яшчэ моўны бар’ер, але гэта толькі мая індывідуальная праблема.
Я магу заўсёды патэлефанаваць бацькам – дзякуючы інтэрнэту магу заўсёды іх бачыць, пісаць ім і размаўляць. Але больш за ўсё я сумую па сваім сабаку.
Гутарыла
Ксенія Калашнікава
