Як жа цяжка быць выпускніком. Кожны дзень пачуваешся пад шматтонным прэсам настаўнікаў і бацькоў. Жудасна складаныя тэсты, велізарныя хатнія заданні, рэпетытары, пастаяннае бацькоўскае “вучыся!”. А калі да гэтага дадаюцца праблемы з аднакласнікамі ці на любоўным фронце – адчуваеш стан блізкі да нервовага зрыву. Вельмі важна, каб у вырашальны момант побач апынуўся хтосьці з родных ці блізкіх, хто хоць бы абняў і памаўчаў. А калі няма?
Атрымаўшы ўдар і ад родных, куды пайсці дзіцяці? Вось тады тыя, хто слабейшыя, здзяйсняюць што-небудзь з сабой, а больш смелыя – з крыўдзіцелем.
Дарагія нашы настаўнікі! Мы разумеем як вам цяжка з намі. Усе мы розныя, са сваімі характарамі, жаданнямі і перавагамі. І першапачаткова не зразумела, хто перад табой: можа, гэта будучы геніяльны пісьменнік ці акцёр і яму зусім не патрэбныя глыбокія веды фізікі і матэматыкі. Ці будучы навуковец, які сваімі адкрыццямі калі-небудзь выратуе свет, хоць у дакладах будзе дапушчаць арфаграфічныя памылкі. Ці проста бандыт, якому пляваць на ўсё. На дадзеным этапе выбар ужо зроблены, таму нашы і вашы нервы марнуюцца дарма. Мы 11 гадоў вучыліся па вашых графіках, так дазвольце нам хоць бы апошнія месяцы прысвяціць рэалізацыі НАШЫХ планаў, і мы будзем вам бязмерна ўдзячныя.
Дарагія нашы бацькі! Мы вас вельмі любім і шануем ваш клопат. А галоўнае, мы даўно зразумелі, што ВЫРАШАЕЦЦА НАШ ЛЁС!
Іншае асяроддзе выпускнікоў, просьба – зменшыць абароты…
Дыяна ДАБРЭНКА, 11 клас, г. Смаргонь
