«Пад глупствам маецца на ўвазе няўпэўненасць ва ўласных сілах і магчымасцях. Яе катэгарычна не павінна быць, калі гаворка ідзе пра вынік», - Антон ІСАКАЎ, бронзавы прызёр прэм’ер-лігі ў Дубаі 2017 па каратэ. Ён распавёў пра тое, як спорт спачатку не прыносіць ніякага задавальнення, але потым становіцца сэнсам жыцця.
— Раскажы, як трапіў на каратэ. Ці была альтэрнатыва? Хто твой першы трэнер?
— На каратэ пайшоў з 5 гадоў. Ініцыятыва была з боку бацькоў. Ніякага жадання хадзіць туды ў мяне не было, напэўна, таму не памятаю прозвішча першага трэнера. Да яго праходзіў крыху менш чым год. Потым мяне пачаў трэніраваць Аляксандр Іванавіч Борблік. Паралельна з каратэ займаўся боксам і танцамі. Праз кароткі прамежак часу перайшоў у іншую групу, дзе трэнерам быў Віталь Іванавіч Дзячкоў, з якім працую і да цяперашняга часу. Ён адыграў ключавую ролю — адкрыў мне вочы. Паднімаў мае рукі, калі яны апускаліся.
— Памятаю свае першыя спаборніцтвы па футболе: тады наша каманда заняла другое месца. Нам далі «срэбныя» медалі з пластыка, якія нагадваюць звычайны музычны дыск. Якія ў цябе засталіся ўспаміны аб першым турніры?
— Гэта быў 2002 год, першынство горада. Выступаў тады і ў ката, і ў кумітэ. Усюды стаў першым. Цяпер гэтыя граматы вісяць у мяне ў пакоі як адны з самых каштоўных.
— Часам наша імя распавядае пра нас больш, чым мы можам сабе гэта ўявіць. Антон з старажытнагрэчаскай мовы азначае «які ўступае ў бой», «спаборнік ў сіле». Пішуць: “Ён дамагаецца высокага прафесіяналізму ў справе, якой займаецца. Можа стаць выдатным спартсменам”. Напэўна, ты сур’ёзна падыходзіш да трэніровак і надаеш ім вялікую ўвагу. Сутыкаўся ты з праблемамі на гэтай глебе?
— Цяжкасцяў было шмат: акрамя траўмаў, калісьці лепшыя сябры адварочваліся ад мяне (думаю, раўнавалі да спорту). Зносін цяпер з імі няма, як і крыўды. Гэта іх выбар. Пры сустрэчы вітаемся, але не больш. Ёсць сябры, якія сапраўды радуюцца маім перамогам. І, вядома, бацькі, якія з лёгкасцю ўсё кампенсуюць сваёй падтрымкай.
— Падтрымка з боку блізкіх сяброў і бацькоў вельмі важная. Аднак бываюць моманты, калі разумееш, што яе недастаткова. Магчыма, па нейкіх прычынах, перастаеш верыць у сябе. Што рабіць у такім выпадку?
— Трэнер заўсёды казаў: «Трэба працаваць яшчэ больш, каб глупства ў галаву не лезлі». Пад глупствам маецца на ўвазе няўпэўненасць ва ўласных сілах і магчымасцях. Яе катэгарычна не павінна быць, калі гаворка ідзе пра вынік.
— Мае знаёмыя часта расказваюць пра тое, як займаліся ў дзяцінстве каратэ, аднак тут жа кідалі: іх прадстаўлення бурыліся, як толькі яны выходзілі з залы. Гэта можна растлумачыць: калі ты маленькі і энергічны, хочацца паспрабаваць усе віды спорту і знайсці тое, што табе спадабаецца. Аддаць цябе ў каратэ — ініцыятыва бацькоў, але, нягледзячы на гэта, ты да гэтага часу скачаш на татамі. А ці было жаданне ўсё кінуць?
— Жаданне кінуць ёсць. Яно часта ўзнікае, асабліва ў моманты абсалютнай стомленасці. Не даюць мне гэтага зрабіць думкі пра тое, што спорт — гэта сэнс майго жыцця. Бо гэта не толькі мая праца і трэнера, гэта таксама праца маіх бацькоў, дзяцей, з якімі я трэніруюся, сяброў. Проста «раз» — і кінуць, ні за што не змагу.
— Раскажы пра свае прыярытэты. Ці можна абысціся без праблем, калі адначасова займаешся каратэ, вучобай і чым-небудзь яшчэ?
— Вучобу і спорт сумяшчаў з працай. Прыярытэты: 95% займае спорт, астатнія — вучоба. Без праблем? Выкладчыкі рэдка ішлі мне насустрач. Часта даводзілася рабіць шмат шпаргалак. Здаваў, вядома, усё. Былі моманты, калі выкладчыкі спрошчвалі працэс здачы, але відавочнай палёгкі не было, за што ім хачу сказаць вялікі дзякуй. Трэба самому навучыцца ўбіваць сабе ў галаву інфармацыю, якая сапраўды паможа ў жыцці. Пасля заканчэння ўніверсітэта, думаю, усё зменіцца. Асабліва рэжым дня: у сярэднім, гадзін 5 зоймуць трэніроўкі. А ў вольны час я альбо сплю, альбо гуляю з сябрамі, альбо гуляю са сваім сабакам.
— Пасля заканчэння ўніверсітэта ўжо вызначыўся з рэжымам дня, а як жа харчаванне? Існуе нейкая формула ў прафесійных спартоўцаў?
— Спецыяльнага рэжыму харчавання у мяне няма: ем усё, што ўлезе. З вагой праблем няма. Вагу не скідваў, акрамя аднаго разу, калі выступаў у катэгорыі -75 кг. Тады давялося схуднець на 7-8 кг. Галоўнае, чаго прытрымліваюся, прыём ежы ў адзін і той жа час.
— Раскажы, як табе ўдалося стаць бронзавым прызёрам прэм’ер-лігі 2017 у Дубаі?
— У Дубаі выступаў у катэгорыі (-84кг). Было заяўлена 89 чалавек. Выйграў чатыры паядынкі. У пятым, за выхад у фінал, не хапіла цягавітасці: прайграў спартсмену з Харватыі. За 3-е месца змагаўся з Айханам Мамаевым з Азербайджана. Пастараўся не дапусціць памылку і злавіць яго на ўласных промахах. У гэтым, мабыць, увесь сакрэт перамогі.
— «Ні ты, ні я, ніхто не б’е так моцна, як жыццё. Зусім не важна, як ты ўдарыш. Важна, як трымаеш ўдар. Калі ведаеш, чаго варты, ідзі і бяры сваё, але будзь гатовы трымаць удар, а не плакацца і казаць, што я нічога не дамогся з-за яго, з-за яе, з-за кагосьці. Так робяць трусы, а ты не баязлівец!», — добрая цытата з фільма «Рокі Бальбо». А ты ўмееш трымаць удар? Як перажываеш паражэнне?
— Цяжка пераношу. Пасля кожнага пройгрышу хвалююся. Не люблю прайграваць, але менавіта паражэнні матывуюць трэніравацца больш і больш для таго, каб у наступны раз супернік зразумеў, што тая яго перамога — выпадковасць і што больш такога падарунка не будзе. Калі прайграў — значыць, на той момант быў горшы за суперніка, але ў наступны раз я падрыхтуюся лепей. Так лёгка яму не будзе дакладна.
— Каго ты лічыш сваім кумірам?
— Як мне казалі добрыя людзі: «Не рабі сабе куміраў, будзь ім». Але я так не магу. Калі шчыра, падабаецца тэхніка японца Арага. Узяў некаторыя моманты, праглядаючы менавіта яго паядынкі і трэніроўкі.
Яўгенія НАВІЧЭНКА
фота з асабістага архіва Антона Ісакава
