У нашым універсітэце вучыцца некалькі тысяч кітайскіх студэнтаў. Яны едуць з усёй краіны, каб паступіць у БДУ. Пры гэтым яны сутыкаюцца з мноствам праблем: моўны бар’ер, падрыхтоўка дакументаў, адаптацыя.
Трое студэнтаў трэцяга курса факультэта журналістыкі падзяліліся сваімі гісторыямі паступлення. Цяпер яны свабодна падарожнічаюць, удзельнічаюць у святкаваннях, універсітэцкіх мерапрыемствах, але так было не заўсёды.
Ма Юань прыехала да нас з поўначы Кітая. Яшчэ ў сярэдняй школе яна пачала вывучаць рускую мову і неўзабаве зразумела, што хоча працягваць на больш высокім узроўні. Таму яна вырашыла паступаць у іншую краіну. Ма Юань доўга разглядала варыянты, куды паехаць, і аднойчы настаўнікі расказалі ёй пра БДУ. Ніхто з яе родных раней не вучыўся ў Беларусі, але яе гэта не напалохала.
Калі дзяўчына першы раз прыехала ў Беларусь, ёй было складана адаптавацца. Яна не вельмі добра размаўляла і не заўсёды разумела, што гавораць ёй мясцовыя выкладчыкі і студэнты. Але хутка ў кітаянкі з’явіліся беларускія сябры, што паспрыяла вывучэнню мовы. За тры гады Ма Юань дасягнула поспехаў у гэтай справе.
За час вучобы ў Беларусі дзяўчына паспела пазнаёміцца і з беларускай культурай і прыродай. Больш за ўсё студэнтцы падабаецца Мінскае мора. Зараз яна не часта там бывае. З-за заняткаў у яе не так шмат вольнага часу, але яна любіць адпачыць на вадасховішчы і падыхаць свежым паветрам. У вольны час яна таксама глядзіць фільмы і займаецца спортам.
Ма Юань прызнаецца, што вучыцца ў БДУ кітайскаму студэнту цяжка, але падтрымка выкладчыкаў і кіраўніцтва вельмі дапамагае.
У планах трэцякурсніцы паступіць у магістратуру і ў выніку стаць перакладчыкам рускай мовы. Яна разглядае варыянт застацца ў Беларусі, але больш хоча вярнуцца на радзіму. Журналістыку яна выбрала не проста так. Дзяўчына плануе авалодаць дзвюма прафесіямі і лічыць, што камунікатыўныя навыкі журналіста, якія яна атрымлівае тут, ёй вельмі спатрэбяцца.
Чжань Сіньюэ таксама прыехала да нас з поўначы Кітая. Яна вырашыла паступаць у БДУ, калі зацікавілася рускай мовай і культурай. У яе была магчымасць паступаць у Расію, але яна ўсё роўна выбрала Беларусь. Дзяўчына прызнаецца, што вырашальным крытэрыем стала тое, што тут высокі ўзровень бяспекі. Прыехаўшы ў краіну, студэнтка пабывала ў Гродне і Брэсце. Яна была ўражана прыгажосцю прыроды і архітэктуры.
Калі дзяўчына толькі паступіла, яна дрэнна размаўляла па-руску і часта не магла падзяліцца праблемамі, якія ў яе ўзнікалі. Трэба было разабрацца з дакументамі, засяліцца ў інтэрнат, навучыцца арыентавацца ў горадзе. Адаптавацца да новых умоў стала прасцей пасля знаёмства з мясцовымі студэнтка. Узровень яе мовы пачаў павышацца, яна стала лепш разумець навакольных.
– Вельмі важна перш за ўсё заводзіць сяброў, таму што першакурснік з іншай краіны сутыкаецца з мноствам праблем, з якімі яму патрэбная дапамога, – лічыць Чжань.
Важкай для дзяўчыны стала падтрымка выкладчыкаў. Студэнтка адзначае іх прафесіяналізм і дабрыню. Чжань Сіньюэ са школьных часоў хацела стаць журналістам, але пакуль яшчэ не вызначылася, вярнуцца ў родную краіну ці застацца працаваць у Беларусі.
Лі Чэнь прыехаў з поўдня Кітая. Гісторыя паступлення ў яго складаная. З-за жыццёвых абставін у хлопца не атрымалася здаць іспыты, каб паступіць у добры ўніверсітэт на радзіме, але ён не засмуціўся і ўспрыняў гэта як магчымасць атрымаць годную адукацыю за мяжой.
Пра БДУ яму расказаў старэйшы брат. Ён даўно жыве і працуе ў Беларусі, таму запрасіў Лі Чэня паступаць у Мінск.
Вучыцца ў БДУ хлопцу падабаецца. У прыватнасці, Лі Чэня захапіла беларуская літаратура. Найбольш яму запомніўся раман Івана Мележа «Людзі на балоце» і ваенныя творы Васіля Быкава. Беларуская культура хлопцу адгукаецца. Ён часта наведвае святы, канцэрты і кірмашы, якія праходзяць ў Мінску. Таму пасля ўніверсітэта Лі Чэнь плануе застацца тут і пачаць выкладаць кітайскую мову, як і яго брат.
Першыя тры месяцы студэнту было складана адаптавацца да вучобы і жыцця ў іншай краіне. Але пазней ён знайшоў сяброў, і усё наладзілася.
У сваіх разважаннях героі адзначаюць, што самая вялікая праблема кітайскіх першакурснікаў – недахоп зносін з носьбітамі рускай мовы. У Беларусі госці з Паднябеснай амаль заўсёды гавораць па-кітайску: вучацца з кітайцамі, ходзяць у кітайскія рэстараны, і ў выніку жыццё амаль не адрозніваецца ад таго, што на радзіме. Хоць з часам і з’яўляюцца рускамоўныя сябры, але зносін па-за вучобай не хапае. Таму яны раяць астатнім не саромецца знаёміцца, бо нават моўны бар’ер не перашкода для сяброўства.
Ганна Казакова
